NADIE HA DICHO QUE LA REALIDAD SEA BONITA, O QUE NOS VAYA A GUSTAR. PERO ES LA REALIDAD Y ES LO QUE NOS TOCA VIVIR.
BIENVENIDOS AL MUNDO REAL

viernes, 21 de enero de 2011

.


Descubres que has llegado a un callejón sin salida cuando ya ni siquiera eres capaz de confiar en tus propias posibilidades. Cuando has dejado de creer en ti misma, y eso que juraste nunca dejar de hacerlo.
Quiérete como nadie te ha querido jamás, se supone que es la única manera de llegar a conseguir la felicidad absoluta ¿no? Pues dime cómo hacerlo, porque me siento como esa pieza del puzzle que nunca eres capaz de encajar.

8 comentarios:

- dijo...

Perdon por no haberme pasado por tu blog esta última semana, de verdad que lo siento muchísimo.

Me gusta este post, me siento muy identificada, tanto que casi me da miedo. Siempre he sido aquella que está fuera de lugar, la que no encaja. Pero supongo que todos nos sentimos así alguna vez, ¿no?
~Love.

Abbie dijo...

Fíjate en tus rasgos característicos y en tus virtudes, seguro que así aprendes a quererte un poquito más. Seguro que vales mucho!

Pawiwis dijo...

Se supone...!
Un abrazo enorme!

Abbie dijo...

Tienes un premio esperándote en mi blog :D

Nina dijo...

Pues a mi una que otra vez me ha pasado, es muy feo el no sentirse parte "de". Esto me hace reflexionar, cuando dices "quiérete" pero ¿cómo? creo que cada persona encontrará tarde o temprano la forma en cómo hacerlo.
me gusta tu blog. Me gusta como escribes. Desde hoy te sigo.
Te envio muchos besitos exagerados!!!

Raquel Begué dijo...

Yo creo que nadie puede quererte (de verdad), si tú eres la primera que no lo haces... Es algo que he aprendido en el último año, y algo que espero no olvidarlo.

(Me gusta tu blog, te sigo).

Un beso gris!

Héctor dijo...

Para que te quieran o confien en ti debes de hacerlo primero tú. ¿Le pedirías consejo a alguien que no confia en lo que hace? Yo no...

Para ser querido primero hay que quererse.

Por cierto te sigo.

Un beso

Celia Parra Díaz dijo...

ai lu, acabas de conseguir que me saia un sorriso moi moi grande! xusto esa conversación tívena hai pouco cunha amiga aquí de Praga :)
pero é que, coma sempre... é tan fácil a teoría e tan difícil a práctica... eu tamén quero aprender a quererme moito